Czy to jest Twoja wina?

Bywają momenty, kiedy jesteśmy słabi i zdołowani.

Nie tylko sami mocni.

Z pretensjami. Do siebie i świata.

Każdy dostał pewien bagaż od losu.  Niektórych doświadczeń byśmy nie wybrali. I nie wybraliśmy.

W porządku.

Oni temu winni?

Kiedy jesteś chory szukasz drogi. Dużo czytasz (w Internecie?) i rozmawiasz z ludźmi. Zdobywasz wiedzę by lepiej żyć i wyjść z głębokiego dołka. Nie robisz tego by po prostu wiedzieć i podczas rodzinnych kolacji błysnąć wiedzą na temat działania polygonym cuspidatum. Nie szukasz poklasku oznajmiając, że wiesz, jakie korzyści niesie za sobą zażywanie oleju z czarnuszki. Uczysz się, wdrażasz w życie, testujesz. Dla siebie, bo chcesz żyć normalnie. Często jest pod górkę. Ból fizyczny i demony w głowie powodują, że przepowiadasz czarne scenariusze.

Innych to nie interesuje. Czasami popatrzą z politowaniem, pokiwają głową i wrócą do oglądania wiadomości lub robienia selfi na tle kotleta. Czasami pomyślą, że sprawiedliwość Cię dopadała. Bo jak się człowiekowi źle dzieje to musiał, na pewno musiał, zrobić coś złego w życiu. I powiedzą, że to jest Twoja wina.

Wybacz sobie!

Każdy z nas po jakimś czasie wyrzuca sobie, że mógł zrobić coś innego. Mógł odwrócić się i pójść w drugą stronę. Dotyczy to każdego aspektu życia. Również choroby i sposobów leczenia. Z czasem zdobywamy wiedzę i doświadczenie, ale w danym momencie podejmujemy decyzje, które uważamy za słuszne albo życzylibyśmy sobie by takie były (w całym tym procesie bierze udział wiele czynników: umysł*, doświadczenie, emocje – strach).

Wiele razy kreśliłem scenariusze co by było gdybym:

1. Nie zachorował
2. Nie leczył się danym sposobem, tylko potraktował siebie jak „Przypadek Do Dalszej Obserwacji”
3. Nie założył dziurawych skarpetek na TĘ randkę… 😉

Powyższe trzy punkty są kroplą w morzu zmartwień i projekcji, które zalewają moją głowę w słabszych momentach. W momentach, kiedy czuję się fizycznie słabo oraz następuje kumulacja „przyziemnych problemów”. Teraz pozwalam temu przyjść. Kiedyś z tym walczyłem. Oczywiście przegrywałem.

Teraz pozwalam by myśli i uczucia przychodziły – szczególnie te złe. Nie walczę już z nimi. Staram się nie oceniać i nie martwić , że tak nie powiniem czuć i myśleć. Jedynie obserwuję myśli i emocje. Nie reaguję, nie wariuję. Czekam.

Przychodzą i odchodzą

Takie emocje i myśli są bardzo głośne. Robią dużo zamieszania. Przykładasz do nich dużo wagi i uwagi. A im bardziej się na nich skupiasz tym są głośniejsze i bardziej nieprzyjemne.

Są jak burza. Silne i gwałtowne. Ale odchodzą. Obserwuj.

Jednak początkiem tego może być wybaczenie sobie. Za to co się stało, za podjęte decyzje, za te myśli i za sytuacje, na które nawet nie mieliśmy wpływu. Wtedy można działać dalej i wziąć odpowiedzialność za to co robimy. Pomimo barier.

Im bardziej biorę odpowiedzialność za moje problemy (również za te, które nie powstały z mojej winy), tym bardziej nabieram mocy do ich rozwiązania. Odpowiedzialność to działanie. Działaniem może być również spokój. Odpoczynek. Wybaczenie sobie. Akceptacja. Przyglądanie się swoim emocjom i zgoda na ich przyjście i odejście.

To nie jest Twoja wina.

To nie jest moja wina. To jest jedynie i aż moja odpowiedzialność. Nawet za to by każdego dnia startować od zera.

********************************

*Umysł. Napisałem, że w procesie decyzji bierze udział ogrom czynników. Wydaje mi się, że umysł (tak zwany rozsądek, kalkulacja) znajdują się raczej na samym końcu w procesie podejmowania decyzji. Jakąkolwiek decyzję podejmiesz, Twój umysł będzie szukał czynników, które usprawiedliwią dany wybór albo, zależnie od emocji, zanegują go i będziesz czuł się winny 🙂 Hmm… umysł podpowiada mi, że nie mam racji. Ja? Czyli kto, jak nie umysł ? 😉